Ποια… κελιά;

Του Θανάση Νικολαίδη
ΔΕΝ έχουμε λόγους να… παινέψουμε τους Άγγλους. Μας έκλεψαν τα «Μάρμαρα», συνέπραξαν (με τους άλλους «Συμμάχους») στη Μικρασιατική τραγωδία μας, έστησαν τα «Δεκεμβριανά» (του Σκόμπι), τον Εμφύλιο (του Τσώρτσιλ) και η πατρίδα τους γέννησε τον Μπλερ (του… Μπους και των βομβών). Τι άλλο; Αντέγραψαν οι κλασικοί τους δικούς μας. Ο «δικός τους» Σαίκσπηρ αναπαρήγαγε αρχαίες τραγωδίες των «δικών μας», προσαρμοσμένες στο χρόνο και στα ήθη των υπηκόων βασιλιάδων της «θαλασσοκράτειρας». Και, βέβαια… προμηθεύτηκαν τη δημοκρατία απ’ τη χώρα όπου γεννήθηκε. Με μια διαφορά. Τη σεβάστηκαν, τη συντήρησαν στο χρόνο, τη βιώνουν κι εμείς (οι πρώτοι διδάξαντες) τους… χαζεύουμε.
ΔΕΝ σκότωσε τη… μάνα του βρετανός βουλευτής. Με μια πονηριά του κι ένα «ψεματάκι» ζημίωσε το δημόσιο με το… αστρονομικό ποσό των 20.000 ευρώ. Ανοιχτομάτα η Δικαιοσύνη, ταχεία και αποτελεσματική, τον «τύλιξε» σε μια κόλλα. Από εκείνες που σε πάνε «σηκωτό» στα δικαστήρια, κι από ‘κει, χωρίς αναβολές καθυστερήσεις, μάρτυρες, ψευδομάρτυρες και.....
ψέματα, στο κελί! Δεκαοκτώ μήνες χωρίς αναστολή κι αν δεν είχε μετρήσει ο «πρότερος έντιμος βίος» και η ομολογία του ίδιου, θα’ ταν 7 χρόνια(!) η ποινή και η ντροπή μεγάλη.
ΕΚΕΙ, λοιπόν, στη μοναξιά του κελιού και την αυτοσυγκέντρωση γίνεται ο απολογισμός, η περισυλλογή και η αυτοκριτική, για ν’ ακολουθήσει η μετάνοια. Για να πειστεί ο λαός πως δεν παίζουν με τον ιδρώτα και την τιμή του. Με τη Δικαιοσύνη των «κουτόφραγκων» να αποδίδει δικαιοσύνη και το βρετανικό φλέγμα να κονιορτοποιεί το «άκρα δικαιοσύνη είναι αδικία». Από ‘κει και πέρα, όλα ρολάρουν ομαλά. Με τον φόβο να «φυλάει τα έρμα» και την αλήθεια κοντύτερα στα χείλη. Και, βέβαια, δεν ξεστομίζεις εύκολα το ψέμα, όταν ξέρεις πως τα λόγια σου θα τα περάσουν απ’ τα χίλια φίλτρα της αλήθειας και τη βάσανο της λογικής.
ΔΕΝ θα ψάξουμε για αντιστοιχίες με ελλήνων συνήθειες και πρακτικές. Τα ξέρουμε, τα ζούμε, τα βιώνουμε. Ακούσαμε για τα… κομπολόγια, τις κονκάρδες και τα άνθη του κ. Άρη (Σπηλιοτόπουλου) στην εκπομπή του κ. Χαρδαβέλα, μετρήσαμε τη ζημιά για το δημόσιο, περιμέναμε την αντίδρασή του (και πολύ θα περιμένουμε). Λογαριάσαμε τη ζημιά του δημοσίου απ’ τις μίζες τέως υπουργών και ανατριχιάζουμε. Τα’ κονόμησαν «πιράνχας» της υγείας, τα αυγάτισαν φοροκλέφτες, τα τσέπωσαν απ’ το Κόμμα και για το C4I, τα «έκτισαν» απ’ το Βατοπέδι και τα κελιά γεμάτα μόνο από φτωχοδιάβολους-ψιλικατζήδες.